
ဒီရုပ်ရှင်ရဲ့ ဒါရိုက်တာ Behrooz Karamizade ဟာ အီရန်သားပေမဲ့ ၁၉၈၄ သူ့အသက် ၆-နှစ်သားမှာ မိသားစုလိုက် ဆိုဗီယက်ကို ပြောင်းရွှေ့အခြေချခဲ့ပြီး ၁၉၈၅-ကနေ အခုထိတော့ ဂျာမန်မှာ အခြေချနေတယ်။ ဒီတော့ ဒီရုပ်ရှင်ဟာ ဂျာမနီထုတ်လုပ်ရေးပေမဲ့ အီရန်ဒါရိုက်တာ အီရန်သားတွေနဲ့ အီရန်စကားသုံးပြီး ရိုက်ထားတဲ့ အီရန် ရုပ်ရှင်လို့ပြောလိုရပါတယ်။ ဒါရိုက်တာရဲ့ ပွဲဦးထွက်ရုပ်ရှင်လည်းဟုတ်တယ်။ ပွဲဦးထွက်မှာ Rt- 100ရထားတော့ ဒါရိုက်တာက အထင်တော့ သေးမရဘူးပေါ့။
ချစ်ပြီးရင်တော့ အားလုံးပေါင်းဖက်ချင်ကြမှာပဲ။ ဒီဇာတ်လမ်းရဲ့ ဇာတ်ဆောင်က ချစ်ပြီးမှတော့ ညားချင်ခဲ့တဲ့ ကောင်လေးနဲ့ ကောင်မလေးနှစ်ယောက်ပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ ဒီကာလမှာ သူတို့နိုင်ငံမှာ သူလိုကိုယ်လိုပဲ ငွေကြေးဖောင်းပွမှုကလည်း ပိုပိုဆိုးလာသလို အလုပ်အကိုင်တွေကလည်း ရှားပါးလာတဲ့နောက် အာမာဆိုတဲ့ကောင်လေးဟာ သူ့ကောင်မလေးနဲ့ လက်ထပ်ဖို့ တော်တော်လေး အကြပ်ရိုက်နေခဲ့တယ်။ ဒီနောက် မှန်တာတစ်ခုခုဘက်ကနေမိတဲ့အတွက် ကောင်လေးက ရှိနေတဲ့အလုပ်လေးကပါ ပြုတ်သွားတယ်။ ဒီအနေမှာ မဖြစ်နိုင်တော့တဲ့ တည်ချင်တဲ့ကမ္ဘာအတွက် ရင်ကွဲရသူ သုံးယောက်တော့ ရှိခဲ့တယ်။
ကောင်လေးရယ် ၊ ကောင်မလေးရယ် ၊ ကောင်လေးအမေရယ်ပေါ့။ ဒီဇာတ်မှာ ကောင်လေးအမေက အခန်းကဏ္ဍနည်းပေမဲ့ ဇာတ်တစ်ခုလုံးရဲ့အကြောင်းအရာကို ပြောင်းလဲပစ်နိုင်တဲ့ မေတ္တာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ့ ကောင်လေးက အလုပ်ကြမ်း ငါးဖမ်းလှေထွက် သွားလုပ်တယ်။ ဒါပေမဲ့လည်း ဒါကလည်းမဖူလုံလောက်ခဲ့ပါဘူး။ သူ့ဘဝဟာ “ချစ်တိုင်းလည်းညားကြရင် ကိုယ့်လိုလူ ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ” ဆိုတဲ့ စိုင်းခမ်းလိတ်စာသားအတိုင်းပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ မှန်နေတဲ့လမ်းတွေက ဘယ်တော့မှမဖြောင့်တဲ့နောက် ကောင်လေးက လွယ်ကူကွေ့ကောက်တဲ့ လမ်းတစ်ခုနောက် လိုက်သွားခဲ့တယ်။ အဲဒီလမ်းက ကောင်လေးကို ဘယ်ဆီဘယ်ခေါ်သွားမလဲလို ဆွေးရမဲ့ရုပ်ရှင်ပါပဲ။